Osoby Wojciecha Cejrowskiego nikomu nie trzeba przedstawiać. Mało jest osób w Polsce, które budzą tak skrajne opinie. Dla jednych jest świrem, eurofobem i homofobem, krzykaczem nie liczącym się z ludźmi, którzy nie podzielają jego poglądów. Dla innych to jeden z niewielu prawdziwych patriotów, niebojący się mówić prawdy prosto w oczy, nonkonformista, który cały życie płynie pod prąd i nawet będąc celebrytą nie wyrzeka się konserwatywnej postawy. Cejrowski z jeszcze większą zaciekłością broni swojej prywatności, nie dopuszcza, aby jego życie rodzinne było pożywką dla tabloidów. Dlatego nie dziwi sprostowanie dotyczące biografii na jego oficjalnej stronie (cejrowski.com), w którym wyrażanie niezadowolenie z powodu ukazania się książki. Tym bardziej, że wydawca tak zachęca do kupienia: Kim, tak naprawdę, jest Wojciech Cejrowski? Trzymasz książkę, która zawiera odpowiedź. Czy aby na pewno? Od razu muszę rozczarować tych, którzy pragną przeczytać pieprzne historyjki lub liczą na wyciąganie brudów ze sfery prywatnej Wojciecha Cejrowskiego. Nic z tych rzeczy. Za to otrzymujemy wiele pikantnych (lecz przyzwoitych jak przystało na bohatera-katola), ciekawych, niekiedy pouczających i przyprawiających o atak śmiechu anegdot z życia Naczelnego Kowboja RP. Całość biografii rozpoczyna się od rodzinnej legendy powstania rodu Cejrowskich. Zostały zaprezentowane osoby, które wpłynęły na życie dorastającego Wojtusia, m.in. charyzmatyczny dziadek Antoni kapitalista - na swój sposób walczący z komuną czy stryj Andrzej, dzięki któremu Cejrowski otworzył swój pierwszy konkretny biznes - sprzedaż pustych butelek po flaszkach. Dalej ukazana jest jego działalność na polu szkolnym, społecznym czy religijnym. Nie jest to biografia w dosłownym rozumieniu tego pojęcia. Dużo w niej luźnych wątków, nieścisłości chronologicznych i luk, których Brzozowicz nie próbuje wyjaśniać, a jedynie podaje do samodzielnej oceny przez czytelnika. Czytając biografię miałem nieodparte wrażenie, że w książce występuje dwóch narratorów, a jednym z nich jest sam Cejrowski, który jak to ma w zwyczaju puszcza do nas perskie oczko. Zatem odpowiadając na pytanie postawione na początku tej recenzji czy książka Brzozowskiego mówi nam kim, tak naprawdę jest Wojciech Cejrowski. Mogę stanowczo odpowiedzieć, że nie. Moim zdaniem po sięgnięciu do tej biografii osobowość bohatera staje się jeszcze bardziej dla nas złożona, a przez to pociągająca do rozszyfrowania. Polecam książkę wszystkim tym, którzy jeszcze nie wyrobili sobie zdania o poczynaniach Cejrowskiego, jak i tym, którzy są w defensywie lub ofensywie w stosunku do niego może jeszcze raz zrewidują swój pogląd

Jest to książka przygodowa i podróżnicza. Mądra, a jednocześnie pełna humoru. Sprawia, że czytelnik zaczyna się głośno śmiać. Jest to także album niezwykłych fotografii z wypraw w najdziksze rejony świata.

Jest to książka przygodowa i podróżnicza. Mądra, a jednocześnie pełna humoru. Sprawia, że czytelnik zaczyna się głośno śmiać. Jest to także album niezwykłych fotografii z wypraw w najdziksze rejony świata.

To książka opisująca dużą wyprawę w poprzek Wenezueli. Zaczyna się w Kolumbii - Autor prowadzi nas przez niebezpieczne pogranicze, opanowane przez gangi przemytników. Potem spędzamy trochę czasu na wenezuelskiej sawannie, czyli ziemi tamtejszych kowbojów, gdzie żyje się trochę jak w westernie… Wreszcie docieramy do miasta w dżungli, gdzie Autor organizuje wyprawę w górę rzeki Orinoko; na tereny strzeżone i zamknięte. Do tej roboty wynajmuje sobie przemytników szmaragdów, gdyż ci mają swoje tajne przejścia i sposoby oraz odpowiedni sprzęt.

Oto pierwsza podróżnicza książka Wojciecha Cejrowskiego. Po raz pierwszy została wydana w roku 1997 i od razu stała się bestsellerem. W nowym wydaniu autor poprawił i rozbudował tekst i oto mamy nową, poprawioną, uzupełnioną i rozbudowaną wersję. Już wtedy czytało się dobrze, teraz czyta się jeszcze lepiej

Dotychczas pisałem książki o Indianach z Amazonii – było dziko i egzotycznie. Ta jest o kowbojach z Arizony, i też będzie dziko i egzotycznie. Południe Stanów Zjednoczonych oraz dawny Dziki Zachód są zupełnie inne niż Nowy Jork, Chicago, Floryda czy Kalifornia. Preria zadziwia nawet tych, którzy dobrze znają Amerykę. Gdyby komuś nie mieściło się w głowie, że prowincja największego mocarstwa na świecie wygląda tak, jak ją tu opisałem, niech rzuci okiem na serial telewizyjny „Duck Dynasty” (w Polsce znany jako „Dynastia Kaczorów”) albo... niech potraktuje tę książkę jak zwykłą powieść przygodową. A gdyby ktoś chciał sprawdzić osobiście, czy jest tak jak tu opisałem, drogę znajdzie łatwo: wystarczy zjechać z autostrady, potem jeszcze raz zjechać, i znów zjechać, i tak do skutku – aż skończy się mapa i wylądujesz na polnej drodze, prowadzącej na jakieś rancho.